| ز عهد پدر یادم آید همی | که باران رحمت بر او هر دمی | |
| که در طفلیم لوح و دفتر خرید | ز بهرم یکی خاتم و زر خرید | |
| بدرکرد ناگه یکی مشتری | به خرمایی از دستم انگشتری | |
| چو نشناسد انگشتری طفل خرد | به شیرینی از وی توانند برد | |
| تو هم قیمت عمر نشناختی | که در عیش شیرین برانداختی | |
| قیامت که نیکان بر اعلی رسند | ز قعر ثری بر ثریا رسند | |
| تو را خود بماند سر از ننگ پیش | که گردت برآید عملهای خویش | |
| برادر، ز کار بدان شرم دار | که در روی نیکان شوی شرمسار | |
| در آن روز کز فعل پرسند و قول | اولوالعزم را تن بلزد ز هول | |
| به جایی که دهشت خورند انبیا | تو عذر گنه را چه داری؟ بیا | |
| زنانی که طاعت به رغبت برند | ز مردان ناپارسا بگذرند | |
| تو را شرم ناید ز مردی خویش | که باشد زنان را قبول از تو بیش؟ | |
| زنان را به عذری معین که هست | ز طاعت بدارند گه گاه دست | |
| تو بی عذر یک سو نشینی چو زن | رو ای کم ز زن، لاف مردی مزن | |
| مرا خود مبین ای عجب در میان | ببین تا چه گفتند پیشینیان | |
| چو از راستی بگذری خم بود | چه مردی بود کز زنی کم بود؟ | |
| به ناز و طرب نفس پروده گیر | به ایام دشمن قوی کرده گیر | |
| یکی بچه‌ی گرگ می‌پرورید | چو پروده شد خواجه برهم درید | |
| چو بر پهلوی جان سپردن بخفت | زبان آوری در سرش رفت و گفت | |
| تو دشمن چنین نازنین پروری | ندانی که ناچار زخمش خوری؟ |