| بدیع آیدم صورتش در نظر | ولیکن ز معنی ندارم خبر | |
| که سالوک این منزلم عن قریب | بد از نیک کمتر شناسد غریب | |
| تو دانی که فرزین این رقعه‌ای | نصیحتگر شاه این بقعه‌ای | |
| چه معنی است در صورت این صنم | که اول پرستندگانش منم | |
| عبادت به تقلید گمراهی است | خنک رهروی را که آگاهی است | |
| برهمن ز شادی برافروخت روی | پسندید و گفت ای پسندیده گوی | |
| سوالت صواب است و فعلت جمیل | به منزل رسد هر که جوید دلیل | |
| بسی چون تو گردیدم اندر سفر | بتان دیدم از خویشتن بی خبر | |
| جز این بت که هر صبح از این جا که هست | برآرد به یزدان دادار دست | |
| وگر خواهی امشب همین جا بباش | که فردا شود سر این بر تو فاش | |
| شب آن جا ببودم به فرمان پیر | چو بیژن به چاه بلا در اسیر | |
| شبی همچو روز قیامت دراز | مغان گرد من بی وضو در نماز | |
| کشیشان هرگز نیازرده آب | بغلها چو مردار در آفتاب | |
| مگر کرده بودم گناهی عظیم | که بردم در آن شب عذابی الیم | |
| همه شب در این قید غم مبتلا | یکم دست بر دل، یکی بر دعا | |
| که ناگه دهل زن فرو کوفت کوس | بخواند از فضای برهمن خروس | |
| خطیب سیه پوش شب بی خلاف | بر آهخت شمشیر روز از غلاف | |
| فتاد آتش صبح در سوخته | به یک دم جهانی شد افروخته | |
| تو گفتی که در خطه‌ی زنگبار | ز یک گوشه ناگه در آمد تتار | |
| مغان تبه رای ناشسته روی | به دیر آمدند از در و دشت و کوی |