| اگر در جهان از جهان رسته‌ای است، | در از خلق بر خویشتن بسته‌ای است | |
| کس از دست جور زبانها نرست | اگر خودنمای است و گر حق پرست | |
| اگر بر پری چون ملک ز آسمان | به دامن در آویزدت بد گمان | |
| به کوشش توان دجله را پیش بست | نشاید زبان بداندیش بست | |
| فراهم نشینند تردامنان | که این زهد خشک است و آن دام نان | |
| تو روی از پرستیدن حق مپیچ | بهل تا نگیرند خلقت به هیچ | |
| چو راضی شد از بنده یزدان پاک | گر اینها نگردند راضی چه باک؟ | |
| بد اندیش خلق از حق آگاه نیست | ز غوغای خلقش به حق راه نیست | |
| ازان ره به جایی نیاورده‌اند | که اول قدم پی غلط کرده‌اند | |
| دو کس بر حدیثی گمارند گوش | از این تا بدان، ز اهرمن تا سروش | |
| یکی پند گیرد دگر ناپسند | نپردازد از حرف گیری به پند | |
| فرومانده در کنج تاریک جای | چه دریابد از جام گیتی نمای؟ | |
| مپندار اگر شیر و گر روبهی | کز اینان به مردی و حلیت رهی | |
| اگر کنج خلوت گزیند کسی | که پروای صحبت ندارد بسی | |
| مذمت کنندش که زرق است و ریو | ز مردم چنان می گریزد که دیو | |
| وگر خنده روی است و آمیزگار | عفیفش ندانند و پرهیزگار | |
| غنی را به غیبت بکاوند پوست | که فرعون اگر هست در عالم اوست | |
| وگر بینوایی بگرید به سوز | نگون بخت خوانندش و تیره‌روز | |
| وگر کامرانی در آید ز پای | غنیمت شمارند و فضل خدای | |
| که تا چند از این جاه و گردن کشی؟ | خوشی را بود در قفا ناخوشی |