| دوکس گرد دیدند و آشوب و جنگ | پراگنده نعلین و پرنده سنگ | |
| یکی فتنه دید از طرف بر شکست | یکی در میان آمد و سر شکست | |
| کسی خوشتر از خویشتن دار نیست | که با خوب و زشت کسش کار نیست | |
| تو را دیده در سر نهادند و گوش | دهن جای گفتار و دل جای هوش | |
| مگر بازدانی نشیب از فراز | نگویی که این کوته است، آن دراز |