| ملک صالح از پادشاهان شام | برون آمدی صبحدم با غلام | |
| بگشتی در اطراف بازار و کوی | برسم عرب نیمه بر بسته روی | |
| که صاحب نظر بود و درویش دوست | هر آن کاین دو دارد ملک صالح اوست | |
| دو درویش در مسجدی خفته یافت | پریشان دل و خاطر آشفته یافت | |
| شب سردشان دیده نابرده خواب | چو حر با تأمل کنان آفتاب | |
| یکی زان دو می گفت با دیگری | که هم روز محشر بود داوری | |
| گر این پادشاهان گردن فراز | که در لهو و عیشند و با کام و ناز | |
| درآیند با عاجزان در بهشت | من از گور سر بر نگیرم ز خشت | |
| بهشت برین ملک و مأوای ماست | که بند غم امروز بر پای ماست | |
| همه عمر از اینان چه دیدی خوشی | که در آخرت نیز زحمت کشی؟ | |
| اگر صالح آن جا به دیوار باغ | برآید، به کفشش بدرم دماغ | |
| چو مرد این سخن گفت و صالح شنید | دگر بودن آن جا مصالح ندید | |
| دمی رفت تا چشمه‌ی آفتاب | ز چشم خلایق فرو شست خواب | |
| دوان هر دو را کس فرستاد و خواند | به هیبت نشست و به حرمت نشاند | |
| برایشان ببارید باران جود | فرو شستشان گرد ذل از وجود | |
| پس از رنج سرما و باران و سیل | نشستند با نامداران خیل | |
| گدایان بی جامه شب کرده روز | معطر کنان جامه بر عود سوز | |
| یکی گفت از اینان ملک را نهان | که ای حلقه در گوش حکمت جهان | |
| پسندیدگان در بزرگی رسند | ز ما بندگانت چه آمد پسند؟ | |
| شهنشه ز شادی چو گل بر شکفت | بخندید در روی درویش و گفت |