| بدی در قفا عیب من کرد و خفت | بتر زو قرینی که آورد و گفت | |
| یکی تیری افگند و در ره فتاد | وجود نیازرد و رنجم نداد | |
| تو برداشتی و آمدی سوی من | همی در سپوزی به پهلوی من | |
| بخندید صاحبدل نیک خوی | که سهل است از این صعب تر گو بگوی | |
| هنوز آنچه گفت از بدم اندکی است | از آنها که من دانم این صد یکی است | |
| ز روی گمان بر من اینها که بست | من از خود یقین می‌شنام که هست | |
| وی امسال پیوست با ما وصال | کجا داندم عیب هفتاد سال؟ | |
| به از من کس اندر جهان عیب من | نداند بجز عالم الغیب من | |
| ندیدم چنین نیک پندار کس | که پنداشت عیب من این است و بس | |
| به محشر گواه گناهم گر اوست | ز دوزخ نترسم که کارم نکوست | |
| گرم عیب گوید بد اندیش من | بیا گو ببر نسخه از پیش من | |
| کسان مرد راه خدا بوده‌اند | که برجاس تیر بلا بوده‌اند | |
| زبون باش تا پوستینت درند | که صاحبدلان بار شوخان برند | |
| گر از خاک مردان سبویی کنند | به سنگش ملامت کنان بشکنند |