| مکن با بدان نیکی ای نیکبخت | که در شوره نادان نشاند درخت | |
| نگویم مراعات مردم مکن | کرم پیش نامردمان گم مکن | |
| به اخلاق نرمی مکن با درشت | که سگ را نمالند چون گربه پشت | |
| گر انصاف خواهی سگ حق شناس | به سیرت به از مردم ناسپاس | |
| به برفاب رحمت مکن بر خسیس | چو کردی مکافات بر یخ نویس | |
| ندیدم چنین پیچ بر پیچ کس | مکن هیچ رحمت بر این هیچ کس | |
| بخندید و گفت ای دلارام جفت | پریشان مشو زین پریشان که گفت | |
| گر از ناخوشی کرد بر من خروش | مرا ناخوش از وی خوش آمد به گوش | |
| جفای چنین کس نباید شنود | که نتواند از بی‌قراری غنود | |
| چو خود را قوی حال بینی و خوش | به شکرانه بار ضعیفان بکش | |
| اگر خود همین صورتی چون طلسم | بمیری و اسمت بمیرد چو جسم | |
| وگر پرورانی درخت کرم | بر نیک نامی خوری لاجرم | |
| نبینی که در کرخ تربت بسی است | بجز گور معروف، معروف نیست | |
| به دولت کسانی سر افراختند | که تاج تکبر بینداختند | |
| تکبر کند مرد حشمت پرست | نداند که حشمت به حلم اندرست |