| همین پنج روزست عیش مدام | به ترک اندرش عیشهای مدام | |
| حدیثی که مرد سخن ساز گفت | کسی زان میان با ملک باز گفت | |
| ز وجد آب در چشمش آمد چو میغ | ببارید بر چهره سیل دریغ | |
| به نیران شوق اندرونش بسوخت | حیا دیده بر پشت پایش بدوخت | |
| بر نیک محضر فرستاد کس | در توبه کوبان که فریاد رس | |
| قدم رنجه فرمای تا سر نهم | سر جهل و ناراستی بر نهم | |
| نصیحتگر آمد به ایوان شاه | نظر کرد در صفه‌ی بارگاه | |
| شکر دید و عناب و شمع و شراب | ده از نعمت آباد و مردم خراب | |
| یکی غایب از خود، یکی نیم مست | یکی شعر گویان صراحی به دست | |
| ز سویی برآورده مطرب خروش | ز دیگر سو آواز ساقی که نوش | |
| حریفان خراب از می لعل رنگ | سرچنگی از خواب در بر چو چنگ | |
| نبود از ندیمان گردن فراز | بجز نرگس آن جا کسی دیده باز | |
| دف و چنگ با یکدگر سازگار | برآورده زیر از میان ناله زار | |
| بفرمود و درهم شکستند خرد | مبدل شد این عیش صافی به درد | |
| شکستند چنگ و گسستند رود | بدر کرد گوینده از سر سرود | |
| به میخانه در سنگ بردن زدند | کدو را نشاندند و گردن زدند | |
| می لاله گون از بط سرنگون | روان همچنان کز بط کشته خون | |
| خم آبستن خمر نه ماهه بود | در آن فتنه دختر بینداخت زود | |
| شکم تا به نافش دریدند مشک | قدح را بر او چشم خونی پر اشک | |
| بفرمود تا سنگ صحن سرای | بکندند و کردند نو باز جای |