| یکی پادشه‌زاده در گنجه بود | که دور از تو ناپاک و سرپنجه بود | |
| به مسجد در آمد سرایان و مست | می اندر سر و ساتگینی به دست | |
| به مقصوره در پارسایی مقیم | زبانی دلاویز و قلبی سلیم | |
| تنی چند بر گفت او مجتمع | چو عالم نباشی کم از مستمع | |
| چو بی عزتی پیشه کرد آن حرون | شدند آن عزیزان خراب اندرون | |
| چو منکر بود پادشه را قدم | که یارد زد از امر معروف دم؟ | |
| تحکم کند سیر بر بوی گل | فرو ماند آواز چنگ از دهل | |
| گرت نهی منکر برآید ز دست | نشاید چو بی دست و پایان نشست | |
| وگر دست قدرت نداری، بگوی | که پاکیزه گردد به اندرز خوی | |
| چو دست و زبان را نماند مجال | به همت نمایند مردی رجال | |
| یکی پیش دانای خلوت نشین | بنالید و بگریست سر بر زمین | |
| که باری بر این رند ناپاک و مست | دعا کن که ما بی زبانیم و دست | |
| دمی سوزناک از دلی با خبر | قوی تر که هفتاد تیغ و تبر | |
| بر آورد مرد جهاندیده دست | چه گفت ای خداوند بالا و پست | |
| خوش است این پسر وقتش از روزگار | خدایا همه وقت او خوش بدار | |
| کسی گفتش ای قدوه‌ی راستی | بر این بد چرا نیکویی خواستی؟ | |
| چو بد عهد را نیک خواهی ز بهر | چه بد خواستی بر سر خلق شهر؟ | |
| چنین گفت بیننده‌ی تیز هوش | چو سر سخن در نیابی مجوش | |
| به طامات مجلس نیاراستم | ز داد آفرین توبه‌اش خواستم | |
| که هرگه که بازآید از خوی زشت | به عیشی رسد جاودان در بهشت |