| فقیهی کهن جامه‌ای تنگدست | در ایوان قاضی به صف برنشست | |
| نگه کرد قاضی در او تیز تیز | معرف گرفت آستینش که خیز | |
| ندانی که برتر مقام تو نیست | فروتر نشین، یا برو، یا بایست | |
| نه هرکس سزاوار باشد به صدر | کرامت به فضل است و رتبت به قدر | |
| دگر ره چه حاجت به پند کست؟ | همین شرمساری عقوبت بست | |
| به عزت هر آن کو فروتر نشست | به خواری نیفتد ز بالا به پست | |
| به جای بزرگان دلیری مکن | چو سر پنجه‌ات نیست شیری مکن | |
| چو دید آن خردمند درویش رنگ | که بنشست و برخاست بختش به جنگ | |
| چو آتش برآورد بیچاره دود | فروتر نشست از مقامی که بود | |
| فقیهان طریق جدل ساختند | لم و لا اسلم درانداختند | |
| گشادند بر هم در فتنه باز | به لا و نعم کرده گردن دراز | |
| تو گفتی خروسان شاطر به جنگ | فتادند در هم به منقار و چنگ | |
| یکی بی خود از خشمناکی چو مست | یکی بر زمین می‌زند هر دو دست | |
| فتادند در عقده‌ای پیچ پیچ | که در حل آن ره نبردند هیچ | |
| کهن جامه در صف آخرترین | به غرش درآمد چو شیر عرین | |
| بگفت ای صنا دید شرع رسول | به ابلاغ تنزیل و فقه و اصول | |
| دلایل قوی باید و معنوی | نه رگهای گردن به حجت قوی | |
| مرا نیز چوگان لعب است و گوی | بگفتند اگر نیک دانی بگوی | |
| به کلک فصاحت بیانی که داشت | به دلها چو نقش نگین برنگاشت | |
| سر از کوی صورت به معنی کشید | قلم در سر حرف دعوی کشید |