| گناهم ببخش ای جهان آفرین | که گر با من آید فبس القرین | |
| در این گوشه نالان گنهکار پیر | که فریاد حالم رس ای دستگیر | |
| نگون مانده از شرمساری سرش | روان آب حسرت به شیب و برش | |
| وز آن نیمه عابد سری پر غرور | ترش کرده با فاسق ابرو ز دور | |
| که این مدبر اندر پی ماچراست؟ | نگون بخت جاهل چه در خورد ماست؟ | |
| به گردن به آتش در افتاده‌ای | به باد هوی عمر بر داده‌ای | |
| چه خیر آمد از نفس تر دامنش | که صحبت بود با مسیح و منش؟ | |
| چه بودی که زحمت ببردی ز پیش | به دوزخ برفتی پس کار خویش | |
| همی رنجم از طلعت ناخوشش | مبادا که در من فتد آتشش | |
| به محشر که حاضر شوند انجمن | خدایا تو با او مکن حشر من | |
| در این بود و وحی از جلیل الصفات | درآمد به عیسی علیه‌الصلوة | |
| که گر عالم است این و گر وی جهول | مرا دعوت هر دو آمد قبول | |
| تبه کرده ایام برگشته روز | بنالید بر من بزاری و سوز | |
| به بیچارگی هر که آمد برم | نیندازمش ز آستان کرم | |
| عفو کردم از وی عملهای زشت | به انعام خویش آرمش در بهشت | |
| وگر عار دارد عبادت پرست | که در خلد با وی بود هم نشست | |
| بگو ننگ از او در قیامت مدار | که آن را به جنت برند این به نار | |
| که آن را جگر خون شد از سوز و درد | گر این تکیه بر طاعت خویش کرد | |
| ندانست در بارگاه غنی | که بیچارگی به ز کبر و منی | |
| کرا جامه پاک است و سیرت پلید | در دوزخش را نباید کلید |