| شنیدستم که از راویان کلام | که در عهد عیسی علیه‌السلام | |
| یکی زندگانی تلف کرده بود | به جهل و ضلالت سر آورده بود | |
| دلیری سیه نامه‌ای سخت دل | ز ناپاکی ابلیس در وی خجل | |
| بسر برده ایام، بی حاصلی | نیاسوده تا بوده از وی دلی | |
| سرش خالی از عقل و پر ز احتشام | شکم فربه از لقمه‌های حرام | |
| به ناراستی دامن آلوده‌ای | به ناداشتی دوده اندوده‌ای | |
| به پایی چو بینندگان راست رو | نه گوشی چو مردم نصیحت شنو | |
| چو سال بد از وی خلایق نفور | نمایان به هم چون مه نو ز دور | |
| هوی و هوس خرمنش سوخته | جوی نیک نامی نیندوخته | |
| سیه نامه چندان تنعم براند | که در نامه جای نبشتن نماند | |
| گنهکار و خودرای و شهوت پرست | بغفلت شب و روز مخمور و مست | |
| شنیدم که عیسی درآمد ز دشت | به مقصوره عابدی برگذشت | |
| بزیر آمد از غرفه خلوت نشین | به پایش در افتاد سر بر زمین | |
| گنهکار برگشته اختر ز دور | چو پروانه حیران در ایشان ز نور | |
| تأمل به حسرت کنان شرمسار | چو درویش در دست سرمایه‌دار | |
| خجل زیر لب عذرخواهان به سوز | ز شبهای در غفلت آورده روز | |
| سرشک غم از دیده باران چو میغ | که عمرم به غفلت گذشت ای دریغ! | |
| برانداختم نقد عمر عزیز | به دست از نکویی نیاورده چیز | |
| چو من زنده هرگز مبادا کسی | که مرگش به از زندگانی بسی | |
| برست آن که در عهد طفلی بمرد | که پیرانه سر شرمساری نبرد |