| شنیدم که در مرزی از باختر | برادر دو بودند از یک پدر | |
| سپهدار و گردن کش و پیلتن | نکو روی و دانا و شمشیرزن | |
| پدر هر دو را سهمگن مرد یافت | طلبکار جولان و ناورد یافت | |
| برفت آن زمین را دو قسمت نهاد | به هر یک پسر، زان نصیبی بداد | |
| مبادا که بر یکدگر سر کشند | به پیکار شمشیر کین برکشند | |
| پدر بعد ازان، روزگاری شمرد | به جان آفرین جان شیرین سپرد | |
| اجل بگسلاندش طناب امل | وفاتش فرو بست دست عمل | |
| مقرر شد آن مملکت بر دو شاه | که بی حد و مر بود گنج و سپاه | |
| به حکم نظر در به افتاد خویش | گرفتند هر یک، یکی راه پیش | |
| یکی عدل تا نام نیکو برد | یکی ظلم تا مال گرد آورد | |
| یکی عاطفت سیرت خویش کرد | درم داد و تیمار درویش خورد | |
| بنا کرد و نان داد و لشکر نواخت | شب از بهر درویش، شب خانه ساخت | |
| خزاین تهی کرد و پر کرد جیش | چنان کز خلایق به هنگام عیش | |
| برآمد همی بانگ شادی چو رعد | چو شیراز در عهد بوبکر سعد | |
| خدیو خردمند فرخ نهاد | که شاخ امیدش برومند باد | |
| حکایت شنو کودک نامجوی | پسندیده پی بود و فرخنده خوی | |
| ملازم به دلداری خاص و عام | ثناگوی حق بامدادان و شام | |
| در آن ملک قارون برفتی دلیر | که شه دادگر بود و درویش سیر | |
| نیامد در ایام او بر دلی | نگویم که خاری که برگ گلی | |
| سرآمد به تایید ملک از سران | نهادند سر بر خطش سروران |