| شنیدم که دارای فرخ تبار | ز لشکر جدا ماند روز شکار | |
| دوان آمدش گله‌بانی به پیش | بدل گفت دارای فرخنده کیش | |
| مگر دشمن است این که آمد به جنگ | ز دورش بدوزم به تیر خدنگ | |
| کمان کیانی به زه راست کرد | به یک دم وجودش عدم خواست کرد | |
| بگفت ای خداوند ایران و تور | که چشم بد از روزگار تو دور | |
| من آنم که اسبان شه پرورم | به خدمت بدین مرغزار اندرم | |
| ملک را دل رفته آمد بجای | بخندید و گفت: ای نکوهیده رای | |
| تو را یاوری کرد فرخ سروش | وگر نه زه آورده بودم به گوش | |
| نگهبان مرعی بخندید و گفت: | نصحیت ز منعم نباید نهفت | |
| نه تدبیر محمود و رای نکوست | که دشمن نداند شهنشه ز دوست | |
| چنان است در مهتری شرط زیست | که هر کهتری را بدانی که کیست | |
| مرا بارها در حضر دیده‌ای | ز خیل و چراگاه پرسیده‌ای | |
| کنونت به مهر آمدم پیشباز | نمی‌دانیم از بداندیش باز | |
| توانم من، ای نامور شهریار | که اسبی برون آرم از صد هزار | |
| مرا گله‌بانی به عقل است و رای | تو هم گله‌ی خویش داری، بپای | |
| در آن تخت و ملک از خلل غم بود | که تدبیر شاه از شبان کم بود |