| شنیدم که در وقت نزع روان | به هرمز چنین گفت نوشیروان | |
| که خاطر نگهدار درویش باش | نه در بند آسایش خویش باش | |
| نیاساید اندر دیار تو کس | چو آسایش خویش جویی و بس | |
| نیاید به نزدیک دانا پسند | شبان خفته و گرگ در گوسفند | |
| برو پاس درویش محتاج دار | که شاه از رعیت بود تاجدار | |
| رعیت چو بیخند و سلطان درخت | درخت، ای پسر، باشد از بیخ سخت | |
| مکن تا توانی دل خلق ریش | وگر می‌کنی می‌کنی بیخ خویش | |
| اگر جاده‌ای بایدت مستقیم | ره پارسایان امیدست و بیم | |
| طبیعت شود مرد را بخردی | به امید نیکی و بیم بدی | |
| گر این هر دو در پادشه یافتی | در اقلیم و ملکش پنه یافتی | |
| که بخشایش آرد بر امیدوار | به امید بخشایش کردگار | |
| گزند کسانش نیاید پسند | که ترسد که در ملکش آید گزند | |
| وگر در سرشت وی این خوی نیست | در آن کشور آسودگی بوی نیست | |
| اگر پای بندی رضا پیش گیر | وگر یک سواره سر خویش گیر | |
| فراخی در آن مرز و کشور مخواه | که دلتنگ بینی رعیت ز شاه | |
| ز مستکبران دلاور بترس | ازان کو نترسد ز داور بترس | |
| دگر کشور آباد بیند به خواب | که دارد دل اهل کشور خراب | |
| خرابی و بدنامی آید ز جور | رسد پیش بین این سخن را به غور | |
| رعیت نشاید به بیداد کشت | که مر سلطنت را پناهند و پشت | |
| مراعات دهقان کن از بهر خویش | که مزدور خوشدل کند کار بیش |