در اخلاق و موعظه

آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست		پنداشت که مهلتی و تأخیری هست
گو میخ مزن که خیمه می‌باید کند		گو رخت منه که بار می‌باید بست

□

تدبیر صواب از دل خوش باید جست		سرمایه‌ی عافیت کفافست نخست
شمشیر قوی نیاید از بازوی سست		یعنی ز دل شکسته تدبیر درست

□

آن کس که خطای خویش بیند که رواست		تقریر مکن صواب نزدش که خطاست
آن روی نمایدش که در طینت اوست		آیینه‌ی کج جمال ننماید راست

□

گر در همه شهر یک سر نیشترست		در پای کسی رود که درویش ترست
با این همه راستی که میزان دارد		میلش طرفی بود که آن بیشترست

□

گر خود ز عبادت استخوانی در پوست		زشتست اگر اعتقاد بندی که نکوست
گر بر سر پیکان برود طالب دوست		حقا که هنوز منت دوست بروست

□

تا یک سر مویی از تو هستی باقیست		اندیشه‌ی کار بت‌پرستی باقیست
گفتی بت پندار شکستم رستم		آن بت که ز پندار شکستی باقیست

□

بالای قضای رفته فرمانی نیست		چون درد اجل گرفت درمانی نیست
امروز که عهد تست نیکویی کن		کاین ده همه وقت از آن دهقانی نیست

□

ماهی امید عمرم از شست برفت		بیفایده عمرم چو شب مست برفت
عمری که ازو دمی به جانی ارزد		افسوس که رایگانم از دست برفت

□

دادار که بر ما در قسمت بگشاد		بنیاد جهان چنانکه بایست نهاد
آن که نداد از سببی خالی نیست		دانست سرو به خر نمی‌باید داد

□

نه هر که زمانه کار او دربندد		فریاد و جزع بر آسمان پیوندد
بسیار کسا که اندرونش چون رعد		می‌نالد و چون برق لبش می‌خندد