رباعیات

ای صاحب مسله! تو بشنو از ما		تحقیق بدان که لامکان است خدا
خواهی که تو را کشف شود این معنی		جان در تن تو، بگو کجا دارد جا

□

از دست غم تو، ای بت حور لقا		نه پای ز سر دانم و نه، سر از پا
گفتم دل و دین ببازم، از غم برهم		این هر دو بباختیم و غم ماند به جا

□

ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما		درهم شده خلقی، ز پریشانی ما
بت در بغل و به سجده پیشانی ما		کافر زده خنده بر مسلمانی ما

□

دوش از درم آمد آن مه لاله نقاب		سیرش نه بدیدیم و روان شد به شتاب
گفتم که : دگر کیت بخواهم دیدن؟		گفتا که: به وقت سحر، اما در خواب

□

این راه زیارت است، قدرش دریاب		از شدت سرما، رخ از این راه متاب
شک نیست که با عینک ارباب نظر		برفش پر قو باشد و خارش، سنجاب

□

شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت		کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت
گر شیخ به کفر زلف او پی بردی		خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت

□

دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت		ایمان مرا دید و دلش بر من سوخت
از خرقه‌ی کفر، رقعه‌واری بگرفت		آورد و بر آستین ایمانم دوخت

□

دنیا که از او دل اسیران ریش است		پامال غمش، توانگر و درویش است
نیشش، همه جانگزاتر از شربت مرگ		نوشش، چو نکو نگه کنی، هم نیش است

□

مالی که ز تو کس نستاند، علم است		حرزی که تو را به حق رساند، علم است
جز علم طلب مکن تو اندر عالم		چیزی که تو را ز غم رهاند، علم است

□

دنیا که دلت ز حسرت او زار است		سرتاسر او تمام، محنت‌زار است
بالله که دولتش نیرزد به جوی		تالله که نام بردنش هم عار است