| مرا عشقت بنامیزد بدانسان پرورید ای جان | که با یاد تو در دوزخ توانم آرمید ای جان | |
| نترسم زاتشین مفرش که با عشق تو ای مهوش | مرا صد بار دید آتش که روی اندر کشید ای جان | |
| ز عشقت شکر دارم من که لاغر کردم از وی تن | که دی زان لاغری دشمن مرا با تو ندید ای جان | |
| نبردی دل ز کس هرگز که خود دلهای ما از تو | چو بویی یافت از عشقت ز شادی بر پرید ای جان | |
| چو خوابست آتش هجرت که هر دیده کشید ای بت | چو آبست آتش عشقت که هر تن را رسید ای جان | |
| دلم در چاکری عشقت کمر بستست تو گویی | که ایزد جز پی عشقت مرا خود نافرید ای جان | |
| ازین یک نوع دلشادم که با عشق تو همزادم | که تا این دیده بگشادم دلم عشقت گزید ای جان | |
| چو با عشق بتان زاید سنایی کی چنین گوید | مرا ناگاه عشق تو بر آتش خوابنید ای جان |