| منم که گوشه میخانه خانقاه من است | دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است | |
| گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک | نوای من به سحر آه عذرخواه من است | |
| ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله | گدای خاک در دوست پادشاه من است | |
| غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست | جز این خیال ندارم خدا گواه من است | |
| مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی | رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است | |
| از آن زمان که بر این آستان نهادم روی | فراز مسند خورشید تکیه گاه من است | |
| گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ | تو در طریق ادب باش و گو گناه من است |