| به کوی میکده هر سالکی که ره دانست | دری دگر زدن اندیشه تبه دانست | |
| زمانه افسر رندی نداد جز به کسی | که سرفرازی عالم در این کله دانست | |
| بر آستانه میخانه هر که یافت رهی | ز فیض جام می اسرار خانقه دانست | |
| هر آن که راز دو عالم ز خط ساغر خواند | رموز جام جم از نقش خاک ره دانست | |
| ورای طاعت دیوانگان ز ما مطلب | که شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست | |
| دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان | چرا که شیوه آن ترک دل سیه دانست | |
| ز جور کوکب طالع سحرگهان چشمم | چنان گریست که ناهید دید و مه دانست | |
| حدیث حافظ و ساغر که می‌زند پنهان | چه جای محتسب و شحنه پادشه دانست | |
| بلندمرتبه شاهی که نه رواق سپهر | نمونه‌ای ز خم طاق بارگه دانست |