| بگویش که گردان ترا خواستند | به شادی جهانی بیاراستند | |
| نشان ار توانی و دانی مرا | دهی و به شاهی رسانی ورا | |
| ز گفتار رستم دلیر جوان | بخندید و گفتش که ای پهلوان | |
| ز تخم فریدون منم کیقباد | پدر بر پدر نام دارم به یاد | |
| چو بشنید رستم فرو برد سر | به خدمت فرود آمد از تخت زر | |
| که ای خسرو خسروان جهان | پناه بزرگان و پشت مهان | |
| سر تخت ایران به کام تو باد | تن ژنده پیلان به دام تو باد | |
| نشست تو بر تخت شاهنشهی | همت سرکشی باد و هم فرهی | |
| درودی رسانم به شاه جهان | ز زال گزین آن یل پهلوان | |
| اگر شاه فرمان دهد بنده را | که بگشایم از بند گوینده را | |
| قباد دلاور برآمد ز جای | ز گفتار رستم دل و هوش و رای | |
| تهمتن همانگه زبان برگشاد | پیام سپهدار ایران بداد | |
| سخن چون به گوش سپهبد رسید | ز شادی دل اندر برش برطپید | |
| بیازید جامی لبالب نبید | بیاد تهمتن به دم درکشید | |
| تهمتن همیدون یکی جام می | بخورد آفرین کرد بر جان کی | |
| برآمد خروش از دل زیر و بم | فراوان شده شادی اندوه کم | |
| شهنشه چنین گفت با پهلوان | که خوابی بدیدم به روشن روان | |
| که از سوی ایران دو باز سپید | یکی تاج رخشان به کردار شید | |
| خرامان و نازان شدندی برم | نهادندی آن تاج را بر سرم | |
| چو بیدار گشتم شدم پرامید | ازان تاج رخشان و باز سپید |