حکایت اندر معنی شکر منعم

ملک زاده‌ای ز اسب ادهم فتاد		به گردن درش مهره برهم فتاد
چو پیلش فرو رفت گردن به تن		نگشتی سرش تا نگشتی بدن
پزشکان بماندند حیران در این		مگر فیلسوفی ز یونان زمین
سرش باز پیچید و رگ راست شد		وگر وی نبودی ز من خواست شد
دگر نوبت آمد به نزدیک شاه		به عین عنایت نکردش نگاه
خردمند را سر فرو شد به شرم		شنیدم که می‌رفت و می‌گفت نرم
اگر دی نپیچیدمی گردنش		نپیچیدی امروز روی از منش
فرستاد تخمی به دست رهی		که باید که بر عود سوزش نهی
ملک را یکی عطسه آمد ز دود		سر و گردنش همچنان شد که بود
به عذر از پی مرد بشتافتند		بجستند بسیار و کم یافتند
مکن، گردن از شکر منعم مپیچ		که روز پسین سر بر آری به هیچ

□

شنیدم که پیری پسر را به خشم		ملامت همی کرد کای شوخ چشم
تو را تیشه دادم که هیزم شکن		نگفتم که دیوار مسجد بکن
زبان آمد از بهر شکر و سپاش		به غیبت نگرداندش حق شناس
گذرگاه قرآن و پندست گوش		به بهتان و باطل شنیدن مکوش
دو چشم از پی صنع باری نکوست		ز عیب برادر فرو گیر و دوست