| درین دیر کهن رسمی‌ست دیرین | که بی‌تلخی نباشد عیش، شیرین | |
| شب یوسف چو بگذشت از درازی | طلوع صبح کردش کارسازی | |
| پی تعظیم و اکرام وی از شاه | خطاب آمد به نزدیکان درگاه | |
| کز ایوان شه خورشیداورنگ | به میدانی ز هر جانب دو فرسنگ | |
| دو رویه تا به زندان ایستادند | تجمل‌های خود را عرضه دادند | |
| چو یوسف شد سوی خسرو روانه | به خلعت‌های خاص خسروانه | |
| فراز مرکبی از پای تا فرق | چو کوهی گشته در زر و گهر غرق | |
| چو آمد بارگاه شه پدیدار | فرود آمد ز رخش تیز رفتار | |
| ز قرب مقدمش چون شه خبر یافت | به استقبال او چون بخت بشتافت | |
| به پهلوی خودش بر تخت بنشاند | به پرسش‌های خوش با وی سخن‌راند | |
| نخست از خواب خود پرسید و تعبیر | درآمد لعل نوشینش به تقدیر | |
| وز آن پس کردش از هر جا سالی | بپرسیدش ز هر کاری و حالی | |
| جواب دلکش و مطبوع گفت‌اش | چنانک آمد از آن گفتن شگفت‌اش | |
| در آخر گفت: «این خوابی که دیدم، | ز تو تعبیر آن روشن شنیدم، | |
| چسان تدبیر آن کردن توانیم؟ | غم خلق جهان خوردن توانیم؟» | |
| بگفتا: «باید ایام فراخی | که ابر و نم نیفتد در تراخی | |
| منادی کردن اندر هر دیاری | که نبود خلق را جز کشت، کاری | |
| چو از دانه شود آگنده خوشه | نهندش همچنان از بهر توشه | |
| چو باشد خوشه در خانه، درنگی | نیارد روزگار قحط و تنگی | |
| برد هر کس برای عیش تیره | به قدر حاجت خود ز آن ذخیره |