| دوش چون صبح بر کشید علم | شد جهان از نسیم او خرم | |
| روشنی آمد از عدم به وجود | تیرگی از وجود شد به عدم | |
| شب دیجور شد ز روز جدا | زان که بد صبح در میانه حکم | |
| چو دو خصم قوی که در پیکار | صلح‌جویان جدا شوند از هم | |
| باد صبح آمد از سواد عراق | عالمی را سپرده زیر قدم | |
| گفتم: ای سایق سفینه‌ی نوح | گفتم: ای قاید طلیعه‌ی جم | |
| چه خبر داری از امام رییس | چه اثر داری از امام حرم | |
| گفت: «ارجو» که زود بینی زود | که ملک جل ذکره به کرم | |
| هر دو را با مراد دولت و عز | هر دو را با سپاه و خیل و حشم | |
| برساند به بلخ و حضرت بلخ | گردد از فرشان چو باغ ارم | |
| لهو بینی گرفته جان حزن | داد بینی شکسته پشت ستم | |
| نارسیده به کام خویش عدو | برسیده به کام خویش امم | |
| کار دنیا و دین امام رییس | به قلم راست کرده همچو قلم | |
| معتمد خواجه‌ی زکی حمزه | کرده بدخواه را ز گیتی کم | |
| علم کین انتقام ورا | نصرت و فتح بر طراز علم | |
| دست عدل خدای عزوجل | زده بر ظالمان به عجز رقم | |
| همه سر کوفته چو مار وز بیم | زیر خسها خزان به شکم | |
| خزبر اندامشان چو خار و خسک | نوش در کامشان چو حنظل و سم | |
| شب بدخواه و بدسگالش را | نزند نیز صبح صادق دم | |
| آتش زرق بیش نفروزد | که ز دریا کشید سوخته نم |