| آنکه پوشیده بود پیش از وقف | دق مصر و عمامه‌ی معلم | |
| خورد اکنون دوال زجر و نکال | پوشد اکنون لباس حسرت و غم | |
| گرگ پیر آمده به دام و به روی | تیغ کین آخته شبان غنم | |
| بود چو ترک و دیلم اندر ظلم | بر همه خلق مبرم و مبرم | |
| از پی مال وقف کرده‌ی ملک | ترک به روی موکل و دیلم | |
| از پی هر درم که برد از وقف | یا ستد از کسان به بیع سلم | |
| بر سر گل خورد یکی خایسک | چون به هنگام مهر میخ درم | |
| کیست از جمله‌ی صغار و کبار | از همه گوهر بنی آدم | |
| که ندیده ازو سعایت و غمز | یا نخوردست ازو عنا و الم | |
| گر نداری تو این سخن باور | باز گوید ترا محمد جم | |
| پسران را ز غمز او پوشید | صاحبی و دبیقی و ملحم | |
| صورت غمز شد سعایت او | زد به هر خانه‌ای یکی ماتم | |
| تن اشرف ازو هین بلا | دل سادات ازو حزین و دژم | |
| آن کسان را که مدح گفت خدا | او همی گوید آشکارا ذم | |
| بیشتر زین چه کرد با سادات | شمر یا هند زاده یا ملجم | |
| دل و بازو و تیغش ار بودی | برشدستی به برترین سلم | |
| هر کسی را به موجبی باری | می نشاند به گوشه‌ای مغتم | |
| من یکی شاعر و دخیل و غریب | راه عزلت گزیده در عالم | |
| نه مرا غمخواری چو جد و پدر | نه مرا مونسی چو خال و چو عم | |
| نه ازو نز حسین و اسعد و زید | گردن من به زیر بار نعم |