| به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم | به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانیم | |
| من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران | که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانیم | |
| منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر | به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانیم | |
| چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان | برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانیم | |
| به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان | که نوزاد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانیم | |
| ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من | چه طمع به ابر بهاری و چه زیان ز باد خزانیم | |
| شدهام چو هاتف بینوا به بلای هجر تو مبتلا | نرسد بلا به تو دلرباگر ازین بلا برهانیم |