| اندر آن بودیم کان شخص از عسس | راند اندر باغ از خوفی فرس | |
| بود اندر باغ آن صاحب‌جمال | کز غمش این در عنا بد هشت سال | |
| سایه‌ی او را نبود امکان دید | هم‌چو عنقا وصف او را می‌شنید | |
| جز یکی لقیه که اول از قضا | بر وی افتاد و شد او را دلربا | |
| بعد از آن چندان که می‌کوشید او | خود مجالش می‌نداد آن تندخو | |
| نه بلا به چاره بودش نه به مال | چشم پر و بی‌طمع بود آن نهال | |
| عاشق هر پیشه‌ای و مطلبی | حق بیالود اول کارش لبی | |
| چون بدان آسیب در جست آمدند | پیش پاشان می‌نهد هر روز بند | |
| چون در افکندش بجست و جوی کار | بعد از آن در بست که کابین بیار | |
| هم بر آن بو می‌تنند و می‌روند | هر دمی راجی و آیس می‌شوند | |
| هر کسی را هست اومید بری | که گشادندش در آن روزی دری | |
| باز در بستندش و آن درپرست | بر همان اومید آتش پا شدست | |
| چون درآمد خوش در آن باغ آن جوان | خود فرو شد پا به گنجش ناگهان | |
| مر عسس را ساخته یزدان سبب | تا ز بیم او دود در باغ شب | |
| بیند آن معشوقه را او با چراغ | طالب انگشتری در جوی باغ | |
| پس قرین می‌کرد از ذوق آن نفس | با ثنای حق دعای آن عسس | |
| که زیان کردم عسس را از گریز | بیست چندان سیم و زر بر وی بریز | |
| از عوانی مر ورا آزاد کن | آنچنان که شادم او را شاد کن | |
| سعد دارش این جهان و آن جهان | از عوانی و سگی‌اش وا رهان | |
| گرچه خوی آن عوان هست ای خدا | که هماره خلق را خواهد بلا |