| چون به سخن گرم شود مرکبش | جان به لب آید که ببوسد لبش | |
| از پی لعلی که برآرد ز کان | رخنه کند بیضه هفت آسمان | |
| نسبت فرزندی ابیات چست | بر پدر طبع بدارد درست | |
| خدمتش آرد فلک چنبری | باز رهد ز آفت خدمتگری | |
| هم نفسش راحت جانها شود | هم سخنش مهر زبانها شود | |
| هر که نگارنده این پیکر اوست | بر سخنش زن که سخن‌پرور اوست | |
| مشتری سحر سخن خوانمش | زهره هاروت شکن دانمش | |
| این بنه کاهنگ سواران گرفت | پایه خوار از سر خواران گرفت | |
| رای مرا این سخن از جای برد | کاب سخن را سخن آرای برد | |
| میوه دلرا که به جانی دهند | کی بود آبی چو به نانی دهند | |
| ای فلک از دست تو چون رسته‌اند | این گره‌هائی که کمر بسته‌اند | |
| کار شد از دست به انگشت پای | این گره از کار سخن واگشای | |
| سیم کشانی که به زر مرده‌اند | سکه این سیم به زر برده‌اند | |
| هر که به زر سکه چون روز داد | سنگ ستد در شب افروز داد | |
| لاجرم این قوم که داناترند | زیرترند ارچه به بالاترند | |
| آنکه سرش زرکش سلطان کشید | باز پسین لقمه ز آهن چشید | |
| وانکه چو سیماب غم زر نخورد | نقره شد و آهن سنجر نخورد | |
| چون سخنت شهد شد ارزان مکن | شهد سخن را مگس افشان مکن | |
| تا ندهندت مستان گر وفاست | تا ننیوشند مگو گر دعاست | |
| تا نکند شرع تو را نامدار | نامزد شعر مشو زینهار |