| شرطست که وقت برگ‌ریزان | خونابه شود ز برگ‌ریزان | |
| خونی که بود درون هر شاخ | بیرون چکد از مسام سوراخ | |
| قاروره آب سرد گردد | رخساره باغ زرد گردد | |
| شاخ آبله هلاک یابد | زر جوید برگ و خاک یابد | |
| نرگس به جمازه بر نهد رخت | شمشاد در افتد از سر تخت | |
| سیمای سمن شکست گیرد | گل نامه غم به دست گیرد | |
| بر فرق چمن کلاله خاک | پیچیده شود چو مار ضحاک | |
| چون باد مخالف آید از دور | افتادن برگ هست معذور | |
| کانان که ز غرقگه گریزند | ز اندیشه باد رخت ریزند | |
| نازک جگران باغ رنجور | شیرین نمکان تاک مخمور | |
| انداخته هندوی کدیور | زنگی بچگان تاک را سر | |
| سرهای تهی ز طره کاخ | آویخته هم به طره شاخ | |
| سیب از زنخی بدان نگونی | بر نار زنخ زنان که چونی | |
| نار از جگر کفیده خویش | خونابه چکانده بر دل ریش | |
| بر پسته که شد دهن دریده | عناب ز دور لب گزیده | |
| در معرکه چنین خزانی | شد زخم رسیده گلستانی | |
| لیلی ز سریر سر بلندی | افتاد به چاه دردمندی | |
| شد چشم زده بهار باغش | زد باد تپانچه بر چراغش | |
| آن سر که عصابهای زر بست | خود را به عصا به دگر بست | |
| گشت آن تن نازک قصب پوش | چون تار قصب ضعیف و بی‌توش |