| ز اندوه نهفته جان بکاهد | کاهیدن جان خود که خواهد | |
| از حشمت شوی و شرم خویشان | می‌بود چو زلف خود پریشان | |
| پیگانه چو دور گشتی از راه | برخاستی از ستون خرگاه | |
| چندان بگریستی بر آن جای | کز گریه در او فتادی از پای | |
| چون بانگ پی آمدی به گوشش | ماندی به شکنجه در خروشش | |
| چون شمع به چابکی نشستی | وان گریه به خنده در شکستی | |
| این بی‌نمکی فلک همی‌کرد | وان خوش نمک این جگر همی‌خورد | |
| تا گردش دور بی‌مدارا | کردش عمل خود آشکارا | |
| شد شوی وی از دریغ و تیمار | دور از رخ آن عروس بیمار | |
| افتاد مزاج از استقامت | رفت ابن سلام را سلامت | |
| در تن تب تیز کارگر شد | تابش بره دماغ بر شد | |
| راحت ز مراج رخت بربست | قرابه اعتدال بشکست | |
| قاروره شناس نبض بفشرد | قاروره شناخت رنج او برد | |
| می‌داد به لطف سازگاری | در تربیت مزاج یاری | |
| تا دور شد از مزاج سستی | پیدا شد راه تندرستی | |
| بیمار چو اندکی بهی یافت | در شخص نزار فربهی یافت | |
| پرهیز نکرد از آنچه بد بود | وان کرده نه برقرار خود بود | |
| پرهیز نه دفع یک گزند است | در راحت و رنج سودمند است | |
| در راحت ازو ثبات یابند | وز رنج بدو نجات یابند | |
| چون وقت بهی در آن تب تیز | پرهیز شکن شکست پرهیز |