| مجنون ز خوش آمد سلامش | بنمود تقربی تمامش | |
| کردش به جواب خود گرامی | پرسیدش کز کجا خرامی | |
| گفت ای غرض مرا نشانه | وا وارگی مرا بهانه | |
| آیم بر تو ز شهر بغداد | تا از رخ فرخت شوم شاد | |
| غربت ز برای تو گزیدم | کابیات غریب تو شنیدم | |
| چون کرد مرا خدای روزی | روی تو بدین جهان فروزی | |
| زین پس من و خاک بوس پایت | گردن نکشم ز حکم و رایت | |
| دم بی نفس تو بر نیارم | در خدمت تو نفس شمارم | |
| هر شعر که افکنی تو بنیاد | گیرم منش از میان جان یاد | |
| چندان سخن تو یاد گیرم | کاموده شود بدو ضمیرم | |
| گستاخ ترم به خود رها کن | با خاطر خویشم آشنا کن | |
| میده ز نشید خود سماعم | پندار یکی از این سباعم | |
| بنده شدن چو من جوانی | دانم که نداردت زیانی | |
| من نیز به سنگ عشق سودم | عاشق شده خواری آزمودم |
□
| مجنون چو هلال در رخ او | زد خنده و داد پاسخ او | |
| کای خواجه خوب ناز پرورد | ره پر خطر است باز پس گرد | |
| نه مرد منی اگرچه مردی | کز صد غم من یکی نخوردی | |
| من جز سر دام و دد ندارم | نه پای تو پای خود ندارم | |
| ما را که ز خوی خود ملالست | با خوی تو ساختن محالست | |
| از صحبت من ترا چه خیزد | دیو از من و صحبتم گریزد |