| وان جان که لب تواش خزانه است | گنجینه عمر جاودانه است | |
| بسیار کسان ترا غلامند | اما نه چو من مطیع نامند | |
| تا هست ز هستی تو یادم | آسوده و تن درست و شادم | |
| وانگه که ز دل نیارمت یاد | باشم به دلی که دشمنت باد | |
| زین پس تو و من و من تو زین پس | یک دل به میان ما دو تن بس | |
| وان دل دل تو چنین صوابست | یعنی دل من دلی خرابست | |
| صبحی تو و با تو زیست نتوان | الا به یکی دل و دو صد جان | |
| در خود کشمت که رشته یکتاست | تا این دو عدد شود یکی راست | |
| چون سکه ما یگانه گردد | نقش دوئی از میانه گردد | |
| بادام که سکه نغز دارد | یک تن بود و دو مغز دارد | |
| من با توام آنچه مانده بر جای | کفشی است برون فتاده از پای | |
| آنچه آن من است با تو نور است | دورم من از آنچه از تو دور است | |
| تن کیست که اندرین مقامش | بر سکه تو زنند نامش | |
| سر نزل غم ترا نشاید | زیر علم ترا نشاید | |
| جانیست جریده در میان چست | وان نیز نه با منست با تست | |
| تو سگدل و پاسبانت سگ روی | من خاک ره سگان آن کوی | |
| سگبانی تو همی گزینم | در جنب سگان از آن نشینم | |
| یعنی ددگان مرا به دنبال | هستند سگان تیز چنگال | |
| تو با زر و با درم همه سال | خالت درم و زر است خلخال | |
| تا خال درم وش تو دیدم | خلخال ترا درم خریدم |