| آیا تو کجا و ما کجائیم | تو زان که‌ای و ما ترائیم | |
| مائیم و نوای بی‌نوائی | بسم‌الله اگر حریف مائی | |
| افلاس خران جان فروشیم | خز پاره کن و پلاس پوشیم | |
| از بندگی زمانه آزاد | غم شاد به ما و ما به غم شاد | |
| تشنه جگر و غریق آبیم | شب کور و ندیم آفتابیم | |
| گمراه و سخن زره نمائی | در ده نه و لاف دهخدائی | |
| ده راند و دهخدای نامیم | چون ماه به نیمه تمامیم | |
| بی‌مهره و دیده حقه بازیم | بی‌پا و رکیب رخش تازیم | |
| جز در غم تو قدم نداریم | غم‌دار توئیم و غم نداریم | |
| در عالم اگرچه سست خیزیم | در کوچگه رحیل تیزیم | |
| گوئی که بمیر در غمم زار | هستم ز غم تو اندرین کار | |
| آخر به زنم به وقت حالی | بر طبل رحیل خود دوالی | |
| گرگ از دمه گر هراس دارد | با خود نمد و پلاس دارد | |
| شب خوش مکنم که نیست دلکش | بی‌تو شب ما و آنگهی خوش | |
| ناآمده رفتن این چه سازست | ناکشته درودن اینچه رازست | |
| با جان منت قدم نسازد | یعنی که دو جان بهم نسازد | |
| تا جان نرود ز خانه بیرون | نایی تو از این بهانه بیرون | |
| جانی به هزار بار نامه | معزول کنش ز کار نامه | |
| جانی به از این بیار در ده | پائی به از این بکار درنه | |
| هر جان که نه از لب تو آید | آید به لب و مرا نشاید |