| از نیک و بد خودش خبر نیست | جز بر ره لیلیش گذر نیست | |
| لیلی چو شد آگه از چنین حال | شد سرو بنش ز ناله چون نال | |
| از طاقچه دو نرگس جفت | بر سفت سمن عقیق می‌سفت | |
| گفتا منم آن رفیق دلسوز | کز من شده روز او بدین روز | |
| از درد نیم به یک زمان فرد | فرقست میان ما در این درد | |
| او بر سر کوه می‌کشد راه | من در بن چاه می‌زنم آه | |
| از گوش گشاد گوهری چند | بوسید و به پیش پیر افکند | |
| کاین را بستان و باز پس گرد | با او نفسی دو هم نفس گرد | |
| نزدیک من آرش از ره دور | چندانکه نظر کنم در آن نور | |
| حالی که بیاوری ز راهش | بنشان به فلان نشانه گاهش | |
| نزدیک من آی تا من آیم | پنهان به رخش نظر گشایم | |
| بینم که چه آب و رنگ دارد | در وزن وفا چه سنگ دارد | |
| باشد که ز گفتهای خویشم | خواند دو سه بیت تازه پیشم | |
| گردد گره من اوفتاده | از خواندن بیت او گشاده | |
| پیر آن در سفته بر کمر بست | زان در نسفته رخت بربست | |
| دستی سلب خلل ندیده | برد از پی آن سلب دریده | |
| شد کوه به کوه تیز چون باد | گاهی به خراب و گه به آباد | |
| روزی دو سه جستش اندران بوم | واحوال ویش نگشت معلوم | |
| تا عاقبتش فتاده بر خاک | در دامن کوه یافت غمناک | |
| پیرامون او درنده‌ای چند | خازن شده چون خزینه را بند |