| آنکس که اسیر بیم گردد | چون باشد چون یتیم گردد | |
| نومید شده ز دستگیری | با ذل یتیمی و اسیری | |
| غلطید بران زمین زمانی | می‌جست ز هم نشین نشانی | |
| چون غم خور خویش را نمی‌یافت | از غم خوردن عنان نمی‌تافت | |
| چندان ز مژه سرشک خون ریخت | کاندام زمین به خون برآمیخت | |
| گفت ای پدر ای پدر کجائی | کافسر به پسر نمی‌نمائی | |
| ای غم خور من کجات جویم | تیمار غم تو با که گویم | |
| تو بی پسری صلاح دیدی | زان روی به خاک درکشیدی | |
| من بی‌پدری ندیده بودم | تلخست کنون که آزمودم | |
| سر کوفت دوریم مکن بیش | من خود خجلم ز کرده خویش | |
| فریاد برآید از نهادم | کاید ز نصیحت تو یادم | |
| تو رایض من بکش خرامی | من توسن تو به بد لگامی | |
| تو گوش مرا چو حلقه زر | من دور ز تو چو حلقه بر در | |
| من کرده درشتی و تو نرمی | از من همه سردی از تو گرمی | |
| تو در غم جان من به صد درد | من گرد جهان گرفته ناورد | |
| تو بستر من ز گرد رفته | من رفته به ترک خواب گفته | |
| تو بزم نشاط من نهاده | من بر سر سنگی اوفتاده | |
| تو گفته دعا و اثر نکرده | من کشته درخت و بر نخورده | |
| جان دوستی ترا به مردم | یاد آرم و جان برآرم از غم | |
| بر جامه ز دیده نیل پاشم | تا کور و کبود هر دو باشم |