| روزی ز قضا به وقت شبگیر | می‌رفت شکاریی به نخجیر | |
| بر نجد نشسته بود مجنون | چون بر سر تاج در مکنون | |
| صیاد چو دید بر گذر شیر | بگشاد در او زبان چو شمشیر | |
| پرسید ورا چو سوکواران | کای دور از اهل بیت و یاران | |
| فارغ که ز پیش تو پسی هست | یا جز لیلی ترا کسی هست | |
| نز مادر و نز پدر بیادت | بی‌شرم کسی که شرم بادت | |
| چون تو خلفی به خاک بهتر | کز ناخلفی براوری سر | |
| گیرم ز پدر به زندگانی | دوری طلبیدی از جوانی | |
| چون مرد پدر ترا بقا باد | آخر کم ازآنکه آریش یاد | |
| آیی به زیارتش زمانی | واری ز ترحمش نشانی | |
| در پوزش تربتش پناهی | عذری ز روان او بخواهی | |
| مجنون ز نوای آن کج آهنگ | نالید و خمید راست چون چنگ | |
| خود را ز دریغ بر زمین زد | بسیار طپانچه بر جبین زد | |
| ز آرام و قرا گشت خالی | تاگور پدر دوید حالی | |
| چون شوشه تربت پدر دید | الماس شکسته در جگر دید | |
| بر تربتش اوفتاد بی‌هوش | بگرفتش چون جگر در آغوش | |
| از دوستی روان پاکش | تر کرد به آب دیده خاکش | |
| گه خاک ورا گرفت در بر | گه کرد ز درد خاک بر سر | |
| زندانی روز را شب آمد | بیمار شبانه را تب آمد | |
| او خود همه ساله درستم بود | کز گام نخست اسیر غم بود |