| کاشفته و مستمند مائیم | او نیست سزای بند مائیم | |
| می‌گردانم به روسیاهی | اینجا و به هر کجا که خواهی | |
| هر چه آن بهم آید از چنین کار | بی شرکت من تراست بردار | |
| چون دید زن اینچنین شکاری | شد شاد به این چنین شماری | |
| زان یار بداشت در زمان دست | آن بند و رسن همه در این بست | |
| بنواخت به بند کردن او را | می‌برد رسن به گردن او را | |
| او داده رضا به زخم خوردن | زنجیر به پای و غل به گردن | |
| چون بر در خیمه‌ای رسیدی | مستانه سرود برکشیدی | |
| لیلی گفتی و سنگ خوردی | در خوردن سنگ رقص کردی | |
| چون چند جفاش برسرآورد | گرد در لیلیش برآورد | |
| چون بادی از آن چمن بر او جست | بر خاک چمن چو سبزه بنشست | |
| بگریست بر آن چمن به زاری | چون دیده ابر نوبهاری | |
| سر می‌زد بر زمین و می‌گفت | کی من ز تو طاق و با غمت جفت | |
| مجرم‌تر از آن شدم درین راه | کازاد شوم ز بند و از چاه | |
| اینک سروپای هر دو در بند | گشتم به عقوبت تو خرسند | |
| گر زانکه نموده‌ام گناهی | معذور نیم به هیچ راهی | |
| من حکم کش وتر حکم رانی | تأدیب کنم چنان که دانی | |
| منگر به مصاف تیغ و تیرم | در پیش تو بین که چون اسیرم | |
| گر تاختنی به لطمه کردم | از لطمه خویش زخم خوردم | |
| گر دی گنهی نمود پایم | امروز رسن به گردن آیم |