| گنجینه گشای این خزینه | سرباز کند ز گنج سینه | |
| کانروز که نوفل آن سپه راند | بیننده بدو شگفت درماند | |
| از زلزله مصاف خیزان | شد قله بوقبیس ریزان | |
| خصمان چو خروش او شنیدند | در حرب شدند وصف کشیدند | |
| سالار قبیله با سپاهی | بر شد به سر نظاره گاهی | |
| صحرا همه نیزه دید و خنجر | وافاق گرفته موج لشگر | |
| از نعره کوس و ناله نای | دل در تن مرده می‌شد از جای | |
| رایی نه که جنگ را بسیچد | رویی نه که روی از آن بپیچد | |
| زانگونه که بود پای بفشرد | سیل آمد و رخت بخت را برد | |
| قلب دو سپه بهم بر افتاد | هر تیغ که رفت بر سر افتاد | |
| از خون روان که ریگ می‌شست | از ریگ روان عقیق می‌رست | |
| دل مانده شد از جگر دریدن | شمشیر خجل ز سر بریدن | |
| شمشیر کشید نوفل گرد | می‌کرد به حمله کوه را خرد | |
| می‌ساخت چو اژدها نبردی | زخمی و دمی دمی و مردی | |
| برهر که زدی کدینه گرز | بشکستی اگرچه بودی البرز | |
| بر هر ورقی که تیغ راندی | در دفتر او ورق نماندی | |
| کردند نبردی آنچنان سخت | کز اره تیغ تخته شد تخت | |
| یاران چو کنند همعنانی | از سنگ برآورند خانی | |
| پر کندگی از نفاق خیزد | پیروزی از اتفاق خیزد | |
| بر نوفلیان خجسته شد روز | گشتند به فال سعد فیروز |