| با کسی عباسه گفت ای مرد عشق | ذره‌ای بر هرک تابد درد عشق | |
| گر بود مردی، زنی زاید ازو | ور زنیست ای بس که مرد آید ازو | |
| زن ندیدی تو که از آدم بزاد | مرد نشنیدی که از مریم بزاد | |
| تا نتابد آنچ می‌باید تمام | کار هرگز بر تو نگشاید مدام | |
| چون بتابد، ملک حاصل آیدت | حاصل آید هرچ در دل آیدت | |
| ملک نیز این دان و دولت این شمر | ذره‌ای زین، عالمی از دین شمر | |
| گر شوی قانع به ملک این جهان | تا ابد ضایع بمانی جاودان | |
| هست دایم سلطنت در معرفت | جهد کن تا حاصل آید این صفت | |
| هرک مست عالم عرفان بود | بر همه خلق جهان سلطان بود | |
| ملک عالم پیش او ملکی شود | نه فلک در بحر او فلکی شود | |
| گر بدانندی ملوک روزگار | ذوق یک شربت ز بحر بی‌کنار | |
| جمله در ماتم نشینندی ز درد | روی یک دیگر ندیدندی ز درد |