| عشقش به دو دستی آب می‌داد | زو گوهر عشق تاب می‌داد | |
| سالی دو سه در نشاط و بازی | می‌رست به باغ دل‌نوازی | |
| چون شد به قیاس هفت ساله | آمود بنفشه کرد لاله | |
| کز هفت به ده رسید سالش | افسانه خلق شد جمالش | |
| هرکس که رخش ز دور دیدی | بادی ز دعا بر او دمیدی | |
| شد چشم پدر به روی او شاد | از خانه به مکتبش فرستاد | |
| دادش به دبیر دانش‌آموز | تا رنج بر او برد شب و روز | |
| جمع آمده از سر شکوهی | با او به موافقت گروهی | |
| هر کودکی از امید و از بیم | مشغول شده به درس و تعلیم | |
| با آن پسران خرد پیوند | هم لوح نشسته دختری چند | |
| هر یک ز قبیله‌ای و جائی | جمع آمده در ادب سرائی | |
| قیس هنری به علم خواندن | یاقوت لبش به در فشاندن | |
| بود از صدف دگر قبیله | ناسفته دریش هم طویله | |
| آفت نرسیده دختری خوب | چون عقل به نام نیک منسوب | |
| آراسته لعبتی چو ماهی | چون سرو سهی نظاره گاهی | |
| شوخی که به غمزه‌ای کمینه | سفتی نه یکی هزار سینه | |
| آهو چشمی که هر زمانی | کشتی به کرشمه‌ای جهانی | |
| ماه عربی به رخ نمودن | ترک عجمی به دل ربودن | |
| زلفش چو شبی رخش چراغی | یا مشعله‌ای به چنگ زاغی | |
| کوچک دهنی بزرگ سایه | چون تنگ شکر فراخ مایه |