| وان بدر که نام او منیر است | در غاشیه داریش حقیر است | |
| گویند که بود تیر آرش | چون نیزه عادیان سنان کش | |
| با تیر و کمان آن جهانگیر | در مجری ناوک افتد آن تیر | |
| گویند که داشت شخص پرویز | شکلی و شمایلی دلاویز | |
| با گرد رکابش ار ستیزد | پرویز به قایمی بریزد | |
| بر هر که رسید تیغ تیزش | بربست اجل ره گریزش | |
| بر هر زرهی که نیزه رانده | یک حلقه در آن زره نمانده | |
| زوبینش به زخم نیم خورده | شخص دو جهان دو نیم کرده | |
| در مهر چو آفتاب ظاهر | در کینه چو روزگارقاهر | |
| چون صبح به مهر بی‌نظیر است | چون مهر به کینه شیر گیر است | |
| بربست به نام خود به شش حرف | گرد کمر زمانه شش طرف | |
| از شش زدن حروف نامش | بر نرد شده ندب تمامش | |
| گر دشمن او چو پشه جو شد | با صرصر قهر او نکو شد | |
| چون موکب آفتاب خیزد | سایه به طلایه خود گریزد | |
| آنجا که سمند او زند سم | شیر از نمط زمین شود گم | |
| تیرش چو برات مرگ راند | کس نامه زندگی نخواند | |
| چون خنجر جزع گون برآرد | لعل از دل سنگ خون برآرد | |
| چون تیغ دو رویه بر گشاید | ده ده سر دشمنان رباید | |
| بر دشمن اگر فراسیابست | تنها زدنش چو آفتابست | |
| لشگر گره کمر نبسته | کو باشد خصم را شکسته |