بتا تا زار چون تو دلبرستم
|
|
بتن عود و بسینه مجمرستم
|
اگر جز مهر تو اندر دلم بی
|
|
به هفتاد و دو ملت کافرستم
|
اگر روزی دو صد بارت بوینم
|
|
همی مشتاق بار دیگرستم
|
فراق لاله رویان سوته دیلم
|
|
وز ایشان در رگ جان نشترستم
|
منم آن شاخه بر نخل محبت
|
|
که حسرت سایه و محنت برستم
|
نه کار آخرت کردم نه دنیا
|
|
یکی بی سایه نخل بیبرستم
|
نه خور نه خواب بیتو گویی
|
|
به پیکر هر سر مو خنجرستم
|
جدا از تو به حور و خلد و طوبی
|
|
اگر خورسند گردم کافرستم
|
چو شمعم گر سراندازند صدبار
|
|
فروزندهتر و روشن ترستم
|
مرا از آتش دوزخ چه غم بی
|
|
که دوزخ جزوی از خاکسترستم
|
سمندر وش میان آتش هجر
|
|
پریشان مرغ بیبال و پرستم
|
درین دیرم چنان مظلوم و مغموم
|
|
چو طفل بی پدر بی مادرستم
|
نمیگیرد کسم هرگز به چیزی
|
|
درین عالم ز هر کس کمترستم
|
بیک ناله بسوجم هر دو عالم
|
|
که از سوز جگر خنیاگرستم
|
ببالینم همه الماس سوده
|
|
همه خار و خسک در بسترستم
|
مثال کافرم در مومنستان
|
|
چو ممن در میان کافرستم
|
همه سوجم همه سوجم همه سوج
|
|
بگرمی چون فروزان اخگرستم
|
رخ تو آفتاب و مو چو حربا
|
|
و یا پژمان گل نیلوفرستم
|
بملک عشق روح بینشانم
|
|
بشهر دل یکی صورت پرستم
|
رخش تا کرده در دل جلوه از مهر
|
|
بخوبی آفتاب خاورستم
|